Yanlış Zamanların İnsanları

Bir çağdayız, kardeşim,
insan insana benzemiyor artık.
Yüzler gülüyor ama gözler sessiz,
eller tokalaşıyor ama yürek yok ortada.

Sofralar kuruluyor,
ama kimse kimseyle doymuyor.
Bir ekmeği bölüşmek yerine,
herkes birbirinin lokmasını sayıyor.

Yanlış insanlarla, yanlış yerlerde
tüketiyoruz hayatı;
birbirine benzeyen günlerin,
aynı yorgun akşamlarında.

Eskiden bir selam,
bir omuz, bir dost nefesi vardı.
Şimdi herkes kendine kale,
herkesin içinde ayrı bir duvar örülü.

Birbirimizi anlamak yerine
konuşmayı öğrendik,
ama duymayı unuttuk.
Birbirimizin sesini değil,
kendi yankımızı dinliyoruz artık.

Biri düşse, öteki dönüp bakmaz,
çünkü zamanı yoktur “insanlığın” artık.
Bir kahkaha bile
reklam kadar sahici.

Ve biz,
bütün bunların ortasında hâlâ inatla “yaşıyoruz”.
Kırılmış bir umut gibi,
eksilmiş bir dostluk gibi,
ama yine de dimdik.

Çünkü yaşamak, kardeşim,
bazen yanlış insanlara rağmen
insan kalabilmektir.

Yanlış bir zamanda doğduk biz,
sevgiler yarım, dostluklar kiralık,
bir kahvenin buharında bile hüzün var artık,
bir gülümsemenin altına sığmaz oldu insan.

Yanlış elleri tuttuk,
çünkü doğru eller uzanmıyordu,
kalan tek sıcaklık,
soğuk bir yalnızlığın içindeydi.

Bir cümleye sığdırdık ömrümüzü:
“Yanlış zamanda yanlış insanlarla…”
diye başlar,
susarak bitiririz çoğu gece.

Gözlerimizde hep başka şehirler,
ama ayaklarımızda paslı zincirler,
bir gidişin eşiğinde beklerken
gelmeyenleri bağışlamayı öğrendik.

Bazen bir sokak lambası kadar sessiz,
bazen bir yangın kadar içliydik,
her gün biraz eksildik
ve buna “yaşamak” dedik.

Bir bardak suyun dibinde kaybolan ay gibiyiz,
parlıyoruz sanılıyor uzaktan,
oysa çoktan sönmüş bir ışığın kalıntısıyız biz.

Ve kimse duymuyor içimizden geçen o cümleyi:
“Keşke biraz erken,
ya da biraz geç tanısaydım seni…”

Ama işte,
her şey olması gerektiği gibi yanlış.
Biz hâlâ burada,
yanlış insanlarla, yanlış zamanda,
yaşamak denen
bu uzun yanılgının tam ortasındayız.