Zaman, çatlak testideki su gibi sessizce akarken
biz, susuzluğumuzu yanlış pınarlardan giderdik.
Gözlerimizde biriken umut
hal bilmez ellerde kurudu.
Saat hep doğruyu gösterirdi,
bizse hep yanlış kapıyı çalardık
Geçte olsa öğrendik,
yanlış omuzlarda ağlamanın
gözyaşını hafifletmek yerine
kalbi daha da ağırlaştırdığını.
Ve yanlış insanların yanında zaman kaybetmenin
ruhu yavaş yavaş aşındırdığını.
Kayıt Tarihi : 15.8.2025 16:17:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!