Yankısız Gece Şiiri - Kemter Abdal

Gece çöktü.
Dağlar kendi gölgesine yaslandı,
Kuşlar bile nefesini sakladı.
Ben yürüyordum…
Ayak izlerimden başka kimse yoktu ardımda.

Bir taş yuvarlandı yolun kenarında,
Sanki “Dön!” der gibi.
Ama döndüm baktım:
Arkamda bırakacak bir hikâyem yoktu.

“Ey yol,” dedim,
“Beni nereye götürürsen götür,
Yeter ki içimdeki sessizliği çöz.”

Yol sustu.
Rüzgâr konuştu bu kez:
İnce bir ıslık gibi,
Kırık kalplerin türküsünü üfledi kulağıma.

Bir anda anladım—
İnsan en çok, kendi yankısını kaybettiğinde yaşlanıyor.
Sesin bir duvara çarpıp geri gelmiyor ya,
İşte o an, dünya biraz daha büyüyor
Ve insan biraz daha küçülüyor.

Durmadım.
Bir tepenin ucunda ateşsiz bir ışık gördüm,
Ne yıldızdı ne insan işi.
Yaklaştım.
Bir çukurun içinde
Kendi gölgemi buldum.

Gölgem konuştu:

“Sen çok yürüdün Kemter,
Ama hiçbir yere varmadın.
Çünkü insan, kendisini taşımayı bilmezse
Dünya onu nereye koyacağını bilemez.”

Dizlerim çözüldü.
Toprak, yorgun bir anne gibi sardı beni.
Gölgem kaybolurken
Şunu fısıldadı:

“Yankını bulmak istiyorsan,
Daha derine in.
Çünkü içeriye yolculuk etmeden
Hiçbir yol dışarıya çıkmaz.”

Gece ağırdı,
Ama artık korkmuyordum.
Çünkü bilmiştim:

Yol karanlık olsa da
İnsan, kendi sesini duyduğu gün ışığa varır.