Yandım da Doğurdum Beni Şiiri - Kemter A ...

Ben mi varım, ben mi yokum, bilemedim hâlâ,
Bir yel esti gönlümden, devrildi kâinat dağla.
“Sen kimdin?” dediler, güldüm, dedim: “Ben Hak’tım ya!”
Kaygusuz’dan kalan meşrep, külde yandım çağla çağla!

Akıl geldi “sus” dedi, gönül “HÜ!” diye bağırdı,
Yıldızlar secde etti, taş bile aşkı çağırdı.
Bir derviş içti ateşi, su dondu, nar kaynadı,
Kandilim yağsız yandı, mumum gölgeyle ağladı.

Giydim yokluk hırkasını, terzimdi Hak, biçti beni,
Güneşi içtim tasımdan, sarhoş etti içte seni.
Evren döndü zikrimde, yıldırımlar öptü beni,
Bir "Elest" yankısıyım, yandım da doğurdum beni!

Bir delilik var içimde, yüceden de yüceymiş,
Taş dile gelip der bana: “Benden de melceymiş.”
Ben küfrü iman eyledim, aşk benden önceymiş,
Dünya bana dar gelir, gönlümde geceymiş!