Yanılgılar Şiiri - Hakan Baş 2

Sedir ağaçlarının gölgesinde büyüdük,
Ufacık ellerimizi yapraklarıyla yeşile bürüdük,
Poyraz saçlarımızı savurdu bir yaz akşamında,
Toprak her zaman ki gibi ciğerlerimize işledi.

Büyüdük, yaşadıkça ve ağladıkça daha çok büyüdük.
Öğrendik yanılmayı, aldanmayı, yalnızlığı öğrendik.
Umutlarımızla yeşerttik hayallerimizi.
Ve hayallerimiz kadar, tat alabildik hayattan.

Ne zaman kalbimizde bir boşluk hissetsek,
Dipsiz yalnızlığımız geldi aklımıza.
Yalnızlığımızı hissettikçe kendimizden uzaklaştık.
Uzaklaştıkça da, daha çok büyüdük.

Soğuk ve yalnız bir gecenin karanlığında,
Gök gürültüleri eşliğinde gerçek aşk çıkıverdi karşımıza,
Ve tekrar öğrendik ki, yalnızlık konusunda yanıldık.
Sevmeyi ve sevilmeyi, unutmamak üzere ilk ve son kez öğrendik.

Sevdik ve daha çok sevdik günden güne,
Sarıldık hayallerimize, umutlarımıza ve mutluluklarımıza.

Sevdikçe özümüze döndük, çünkü bizi en çok hak edene aşık olduk.
Olduğumuz gibi sevildik, sevmekten çok sevilmeye aşık olduk.
Sevmekten çok, delicesine sevilmeye aşık olduk.

Şimdi ise yüreğimde yeşermiş çiçeklerle birlikte,
Her karanlık geceden sonra, yüreğimizi ısıtan gün doğumunu izliyoruz..