Yanılgı Şiiri - Işıl Başkalem

Usul usul çözülüp gittiğini
Bir gece karanlığında anlamak,
Sahildeki sandalın.
Yakamozların güzelliğine kapılmışken sen…
Orda öylece ‘sanmak’ uzun uzun…
Bir ‘yanılgı’ aslında sevmek…

Belki kalmaması gereken bir sitemdir,
Hayatın ince kıvrımlarında.
Hep aynı resme bakılan
Hep aynı yansımalar
Geri dönüp çarpan…

Zamanın süzgecinden geçerken
Üstte kalan tortulardır,
Biraz kireç,kum ve çakıl taşları,
Sahilde yürürken ayaklarına batan…

Boş yere beklenen bir istasyonda
İki yabancı sanki.
Ansızın yakınlaşan
Ortak bir kaderde…

Odalara sığmadığın bir kare fotoğraf…
Belleğinde gittikçe uzaklaşan…
Ve sen uzaklaştıkça
Sonsuzda yok olacağını iyi bildiğin.
‘Ağlama’ derken gizlice…
‘Yoksa ağlayacağım’ yakarışları
Bir çocuğun mutsuz bakışlarına asılı…

Yüzün gerçekleri söylüyordu.
Ama ben duyamayacak kadar kördüm.
Eğilip koparmıştık bir tarlada
Hatırlayacağımız son çiçekleri.

(İstanbul-7 Nisan 2012)