Yanık Türkü 15 Temmuz

Bu, aziz bir milletin kahramanlık öyküsüdür...
Son sözü söylenmemiş türküsüdür…

Her karışı pir-u pak Anadoluya
İrin misali dökülürken ihanet
Semada yankılanıyor feryad-ı âh’ımız
İrkiliyor dağlar ve taşlar
Doğrultulmuş bağrımıza öz silahımız...

Ve fakat geceyi elleriyle yarıyor birileri,
Rahman’a yürüyor vatanın Alperenleri
Canlı bedenlerinde mübarek kefenleri
“Sultan” dedeleri Alparslan gibi!..

Sâlâ sesleri yüceltirken ruhları,
siliniyor zaman
Tarih mefhumundan...
İşte Bayram- ı Veli doğrulmuş da düşmüş yola
Sure-i Feth’i okuyor Murat Han
İki Mehmet yürüyorlar Şehr-i İstanbul’a...

Bunca ravzaya güller doğdu,
Şanlı mazi ihya oldu,
Mekan kayboldu... Ben nerdeyim?
Yavuz’un ordusuyla bir kutlu seferdeyim,
Ecdadın “kuşların tesbihini” dinlediği seherdeyim...

Şehit olur Ömerler, İlhanlar, Abdullahlar...
Ve dahi Zeynepler, Ayşeler, Sevdalar...
Bu nasıl millettir, hatırlasın ağyar!

Ki mukaddes çınarın can suyu
“Hak” adıyla dökülmüştür;
Bellemesinler onu bir kuru diken!
Ulu Hakan duasına “amin” derken;
Yedi Yunus uyanır yedi kabrinden!..

Bu, aziz bir milletin muhteşem öyküsüdür...
Bu, yanık bir Temmuz türküsüdür...

Ağustos 2016