Yanık Resim Şiiri - Hacı İbrahim Sağır

Yine bir akşam üstü,
İşinden çıktı, servise bindi.
Yaklaşık bır saat süren yolculuktan sonra,
Şehrin en kalabalık bir semtinde indi.
Evinin yoluna koyuldu.
Kıvrım kıvrım sokaklara daldı.
Herkes bir şeyle meşguldü.
Sokağın başında duran banka oturdu.
Dinledi.
Cıvıl cıvıl her yer insandı.
'Oğlum betona oturma üşüteceksin',
Diyordu bir anne.
'Kızım karşıdan karşıya geçerken dikkat et',
Diyordu bir baba.
'Anneciğim manavdan istediklerini getirdim',
Diyordu bir delikanlı.
'Babacığım yemeğin hazır, kalk artık ise geç kalacaksın',
Diyordu bir genç kız.
'Hoşgeldin canım',
Diyordu bir kadın eşine.
Derin düşüncelere daldı,
Yüzündeki kırışıklıklar bir kat daha arttı.
Benim dedi,
Hiç birisi yok bunların.
'Acaba hatamı ettim, seni beklemekle',
Kendi kendine fısıldadı.
Kalktı.
Evine doğru yürüdü.
Kapının önüne geldi,
Bekledi.
Ona kapıyı açan kimse yoktu.
Hoşgeldin diyen bir eşi,
Hoşgeldin diyen çocukları yoktu.
Cebinden anahtarını çıkardı,
Kapıyı açarak içeri girdi.
Biraz soluklanmak istedi.
Kanepeye oturdu.
Gözleri yine şömünenin üzerine takıldı.
Kırık çerçeveli, kenarı yanık bir resimdi,
Ondan sadece geriye kalan.
Onu bir türlü kalbinden söküp atamamıştı.
Çok sevmişti.
Aralarına bir illet girmiş,
İnce bir hastalık onları ebediyyen ayırmıştı.
Hayatının baharında, daha muradına eremeden yalnız kalmıştı.
Düşündü,
Yok dedi, hata değildi.
Ben seni kalbimden atamam dedi.
Elindeki birgün yakmak isteyipte kıyamadığı resme bakarken,
Seni o kadar özledim ki,
Canım sana gelmek istiyor dedi.
Tek hatırasını bağrına basıp kanepeye uzandı.
Derin bir uykuya daldı.
...
Üç gün sonra,
Komşusu Halim Efendi,
Kapıyı çaldı.
'Komşu komşu' diye seslendi.
Çıt çıkmıyordu.
Kapıyı zorladı ve içeriye girdi.
O hala kanepede yatıyordu.
Sanki yanık resmin sahibine kavuşmuştu,
Yüzünde hüzünden eser kalmamıştı.
Gülüyordu.

Temmuz 2008 Hollanda