Bir Savaş Şiiri - Emir Acar

Hiç kimse üzerine az veya çok alınmasın,
El yordamıyla öldürdünüz beni.
Tek bir fiske fazla vurmadı hiçbiriniz merak etmeyin.
Ne ahınız,ne hakkınız,ne geriye tek bir kemik kaldı.

Ellerim titrerken ayazın tekmesinden,
Bazısı eldiven uzattı ,bazısı onu da yapmadı.
Ama, ama kimse, hiç kimse
Elimi tutmak için yeltenmedi sıcak cebinden

Hayatım boyu öğrendim,yaşayarak,okuyarak,bakarak...
Ama bir tek gülmeyi öğrenemedim.
Artık yavaş yavaş anımsıyor gibiyim,
Sorun yüzümden kaynaklanmıyor.

En çok bir yalancı gibi gülebildim.
Gerçek olmadığını bilen tek biri vardı,
O da her nefesinde boğulan kendim.
Korkarım ki bu boğuluştan geriye çok kalmadı.

Gene de saklayabildim kendimi aynasız duygularımdan
Bir sonbahar günü,yaslandım gümüşi akasyaya.
Eli silahlı aynasız yaklaşıyorsa,bir yaprak düşür, dedim
Turuncular, sarılar yağmur oldu başıma.

Yediğim lokma lokma dizildi boğazıma,
Ciğerimde bir şey tutar oldu zatî vasıfsız nefesimi.
Bir baktım ellerim ısınıyor, ama boş,
Avucum boş, başka avuç yok arasında.

Bu kalemden başkası yâr olmayacak sandım avucuma,fakat...
Elimi ısıtan kanmış,her gözyaşında sıktığım yumruğumun,
Yanı keskin kalemin açtığı yaradanmış,yanılmışım.
Demek kalem bile acıtıyormuş sevdiğini.

Bir savaşı kazanmışcasına götürün tabutumu ey insanoğlu!
Tebrik edecekseniz birbirinizi,bari bu sefer dürüstçe olsun.
Benim yalan dolu gülüşüm, sizin yanınızda bir hiç!
Gülerek öldürdüğünüzü, ağlayarak uğurluyorsunuz, helal olsun.