Yangın Günleri(destan şiir)

1

dönersen bir gün
yalnızlar denizine
sana anlatır
o tual
elinde fırçasıyla rüzgar

ah..! ıssızlar denizi
ılık yelli kartpostal

seni adım gibi sevdim
nasıl bırakıp gittin
ayrılığın resmiydi
hüznüme bıraktığın

2

ay içiyordu
bakır kanatlarıyla iki güvercin
sonsuzluktu kadehlerinde akan
sanki uçmak hiç bitmeyecekti
sarılıp öyle kalınacaktı
zaman duracaktı

nasıl bırakıp gittin

ah...! olympos
ateşin şehri
işgalci kartpostal

bir daha öyle sevişir mi sanırsın
çakıl taşlarıyla yıkanan rüzgar

3

kendimi arıyordum
yung dağların da
ne işim var
yung dağlarında

burası Olympos mudur nedir
yağmalanmış bu kent
yüreğime benzetiyor kendini

nasıl bırakıp gittin
yangın yeriyiz zaten

seni hüznüm gibi sevdim

hüznün resmiymiş meğer
o işgalci kartpostal

4

bakırdan tunçtun sen
gözlerin ışıl leylak
bir saçların vardı
kimsenin saçı

endamın kuş cıvıltısı
sözlerin aylak

kolların vardı
bütün çiçek adları
dokunuşların bütün bir yaprak
sararsan ormanları sarardın
seversen yeşil berrak

5

tıka basa ay doluydu gece
tıka basa lacivert
olympos yangın seli
olympos benden berbat

birden tutuştu deniz
bakır bakraç devrildi
başladı büyük talan

kartpostala ilişti
korsanlardan bir gemi
lapinalar balıklar
yakamozları yedi

olympos onurlu kent
yağmalara alışık
teslim olmadan önce
kendini yakan

6

sokağa benziyordun
ülkeye
çıkmaz sokakların
talana hazır

kalabalıklar da yalnızlıktın
hücreler yapıp kendini tutukladın

sevmelerin vardı
gitmeye hazır

7

koşardık dururdu resim
ah..! riva yar
dokunurken karışmayı öğreten

bir soluğun vardı
solukların belası
soluğunki
ılık yele yelliğini kavratan

gittin
şiire girdin

8
Ala geyiktin sen
bulurken kaybedilen
tam kaybetmişken birden
uzaklardan beliren

aşktın sen
zehir zıkkım
zemheriydin
karakış yokken

hep uzak gitmelerdin
talancıydın

9

ülkende mülteciydim
sürgünlere alışık
kentlerin de gezgin
aşkına militan

yaralıydım
kaçıp gitmektim
son kez kanıp
limanına sığınan

dönersen bir gün
yangınlar kentine
'sağ ol geldiğin için'

10

iner kelkit
çıkar kelkit
yung dağına kan verir
yung dağları dayanamaz
kelkitine can verir
kar verir
yeşil yeşil
boğaz verir indirir
taşova ya

yeşil ırmak iner yoldan aşağı
yağız ata biner yağız bir gelin
yaban gülü yaylalara erişir

aşksa aşk
değilse değil

aşktın sen zehir zıkkım
püsküllerin belası

derttin sen
salkım saçak
beter bir gün batımı

yarım kalan şarkıların
yarım kalan tarafı

çığlıkların sessizi
zehir zıkkım

11

usulca ayrıldı gardan
tıklım tıklım ayrılık

yarısı peronda kaldı
yarısı vagonlarda

trende
musluğu açtı adam
peronda suyu öptü kadın
öpüştüler

rayların ışıltısında
adamın gözleri
ışıltıların içinde kadın

istasyonda durdu tren
seviştiler

ah..! sevgili bilesin
giderken
ardına bakmaz trenler

12

kayıyor kompartıman
iki çelik ip üstünde
nereye gider bilinmez
kaçarım senden
ve yalnızlığından

açarım pencereleri
boşalsın diye odam

karlı bahar havasıyla
dolarsın içeri

kayıyor kompartıman
iki çelik ip üstünde

nereye varır bilinmez

13

Hangi kente sığınsam
İstasyondan başlıyor yangın
tutunduğum yerlerden başlıyor

hangi kadını sevsem
bir ucu sen

aşksın sen
yangın gülü
kaybederken çoğalmayı öğreten

14
kalabalıkları kadar
öpüşebilir sokaklar
öpüşebildiği kadar
kalabalıktır insan

hadi gel sarmaşalım
eksilmesin hayat

buluşalım taksimde
nedense orada çoğalıyor insan

15

birden gördüm karşımdan geliyordun
elinde bir adam
bana güldüğün gibi gülüyordun
saçların kısamıydı
uzun değil miydi
takılı kaldım imam adnan sokak tabelasına
ayaklarım betona çivili

gidiyordun beni görmedin
zaten hiç kimseyi görmedin

bütün sokaklar ardından gidiyordu
işportacılar gül çocukları
mefistodan bir ses çıktı ardından gidiyordu
sinemalar çığırtkanlar
bir film karesi ardından gidiyordu

ben bu sahneyi hiç görmedim
takılı kaldım imam adnan sokak tabelasına
ayaklarım betona çivili

kimseler yoktu yalnızdım
sokak çocuklarından yalnızdım

bana güldüğün gibi gülüyordun
bir kurşun sekti birden vuruldum

gül çocukları döndü önce
Mefisto da ki ses dönüp girdi içeri
film döndü karesine
o kızın hıçkıran sesine

çıka geldi tramvay
kimseler yoktu
kayıyordu sessizce tünele doğru
ne sürücüsü vardı
nede yolcusu

yorgundum yürüyordum
gözlerim yoktu
zaten dilimi tükürmüştüm
imam adnan sokakta
ışıklar sızıyordu meyhanelerden
alkol rengiydi akşam

içimde bütün saatlerin bütün zilleri

kompartıman kayıyordu
sürücüsü yoktu

nerde kaldı bu adam

üşüyordum
üşüye kaldım istiklal caddesinde
içimde titreyen zaman

sen
narin bir çiçek gibi aktın taksime doğru
elinde bir adam

sesime bağırdım
kimse duymadı
dilimi tükürmüştüm
imam adnan sokakta anımsadım
belki polisler örseledi
belki sarhoşlar

Mefisto seni ilk gördüğüm yerdi
eskilerden bir ses birden irkildi
'alt kattayım
eteğim mavi üstüm kırmızı'

şimdiki gibi gülüyordun
saçların uzundu anımsadım
yanıma oturdun titreyen sesin
'hayatıma hoş geldin'

şimdi önümden gidiyordun
uzansam dokunurdum
zamanki aramızdaki adam

sesin kucağımdaydı
sen azıcık ötede
uzansam dokunurdum
ellerim yoktu
sözcük yontuyorlardır belki
evde unuttum

aktın kalabalıklarla geceye doğru
eteğin mavi üstün kırmızı
kaybolup gittin kimseler yoktu
dokunuşumu sende unuttum
elindeydi gördüm imam adnan sokakta
adamla elinin arasında

serum gibi akmıştın hayatıma
damladıkça küheylan
ah bahar damlası çıldırtan çiçek
durmadan kokan aşktı
penceremde fesleğen

ilk heceyken aşk
tutup koynuma girdin
tümcelere karıştık sabaha kadar
en derin sözcükleri bulup çıkardın
büyük edebiyatçıydın gülüm
dokunurken karışmayı öğreten

tam yakalamışken birden
nerden çıktı o adam

araya dağları koydun ırmakları
büyük okyanusları
araya doğmamış aşkı koydun
en yakın baktın en uzak durdun
gözlerine korkmadan baktığım kadın

tutup araya adamı koydun

iki kırlangıç uçtu birde su kuşu
güvercinler dönüp durdu hava da
içlerinden birincisi kırmızı
beni en iyi onlar anladı
yanağında olympos incisi