Yangın gözlerin Şiiri - Tuna Kanaş

Lanetlenmiş bir kavimden kalan acıya benziyordu gözlerin...
Ne zaman bakışlarına takılsam helâk oluyordum.
Hırpalanmış elinden salçalı tandır ekmeği alınmış bir çocuktan kalan hüzne benziyordu yüzün...
Ne zaman o halini görsem yüreğim paramparca olurdu.
Yazılmadan buruşturulup atılan bir şiire benziyordu suskunluğun,
Ne zaman mısralarını okumaya yeltensem sağır oluyordu kulaklarım...
Köprücük kemiğimin arasında unutulan derin bir sızıya benziyordu yüreğin,
Ne zaman dokunmaya kalksam yüreğim gülen yüzünün hasretiyle yanıyordu...
Buruk bakışlı atların sakâğına dayanmış tetiğe benziyordu hasretin,
Ne zaman hasret ateşinin külleriyle harlansa yüreğim kendimi vuruyordum...