Yangın Şiiri - Tuğçe Yeşilyaprak

Yalnızlık iliklerine kadar işler.

Bazen, özlersin

Sonra elini uzatırsın boşluğa

Sanki o gelecekmiş gibi gelir o anda

Ama gelmez!

Neden diye sorarsın kendine

Ama nafile...

İşte bunu düşünmek bile yeter

Yürek anlayamaz ki bir anda

Yokluğunu...

Bazen, nefret edersin

Ondan, kendinden

Sen olarak yaşamanı sağlayan herşeyden

Kısaca hayattan...

Sonra yalnızlık tokat gibi çarpar.

Ansızın, beklemeden, sessizce...

İçin çok acır, yanarsın külsüz, dumansız

Biran dayanamazsın sanırsın ama

Bir bakmışsın birkaç ay çoktan geçip gitmiştir,

Sadece posası kalan ömründen

Hala onu düşünmemek için kendinle direniyorsan,

Ve her onunla geçen anın aklına geldiğinde,

Kalbin ağlıyorsa, için için sızlıyorsa kimselere sezdirmeden,

Ve her telefon çalışıyla birlikte yüreğinden bişeyler süzülüyorsa,

Arayanın o olmadığına kahredip duruyorsan,

Etrafına zoraki mutluluk pozları veriyorsan,

Kendinle başbaşa kaldığında tüm yaşadıkların

Gözlerinin önünden bir film şeridi gibi geçiyorsa

Ve bu film her gece aynı sıklıkla beyninde oynuyorsa

Bu yangını söndürmek için çok uzun bir süreye ihtiyacın var demektir.