Yandın Arkadaş Şiiri - Mucize Kartal

Yandın Arkadaş

Bir kadına yanlış yaparsan, yandın arkadaş,
Ne özrün yeter, ne de zamanla kapanır yara.
Bir kere kırıldı mı kalbi,
Sessiz gider… ama içinden bir seni, bir kendini yakar da yakar.

Sen hâlâ sanırsın ki döner,
Bir sabah “Günaydın” yazar diye beklersin.
Ama o kadın, kendine yemin etmiştir artık,
Ne gözyaşı döker, ne dönüp bakar arkaya.

Bir kadını küstürdün mü,
Diliyle değil, susarak anlatır sana her şeyi.
Bir bakışıyla, bir iç çekişiyle,
Sana bin öfke, bin pişmanlık yükler sessizce.

Sandın ki kalır hep,
Ne yaparsan affeder,
Ama unuttun; o kadın,
Kendini sevmeyi öğrendiğinde yok olursun birden.

Bir kadının güvenini kırdın mı,
Artık sarılmaz geceleri hayalinle,
Bir kere içinden silindin mi,
Ne adını anar, ne geçmişini.

Kendini akıllı sandın,
Sözlerinle kandırırsın zannettin,
Ama bir kadın kalbiyle görür,
Yalana değil, hissine inanır kadın.

Ve sen…
Sen şimdi yalnızsın,
Bir duvar gibi dik, ama içi boş bir yalnızlık bu.
Çünkü seni saran o kollar yok artık,
Sana bakan o gözler çok uzak şimdi.

Yandın arkadaş…
Bir kadını kaybetmek, bir evreni kaybetmektir.
Sen yalnız bir beden ararken,
O sana ruhunu vermişti, haberin yoktu.

Şimdi dönmek istersin belki,
“Pişmanım” dersin, “Kıymetini bilemedim…”
Ama kadın, dönmez bir kere gidince,
Ve sen ömür boyu kendini affedemezsin.

Söz : Mucize