Yandım Kül Oldum Şiiri - Veysel Sari

Ateş düştü içime, köz oldu yüreğim baştan,
Yandım, kavruldum, kül oldu benliğim taştan.
Bir yangın yeri sanki, şu koca bedenim şimdi,
Her nefesimde alevler yükseliyor derinden, bilindi.

Gözyaşlarım söndürmez bu içimdeki ateşi,
Feryadım duyulmaz, boğulur sessizce, keser neşeyi.
Bir çaresizlik sarmış, dört bir yanımı bilirim,
Yandım, tükendim, kaybettim umudumu, gülerim.

Hatıralar birer kor gibi yakıyor tenimi, her an,
Her an, o mutlu günlerin acısıyla kavruluyorum, inan.
Bir hayal kırıklığı, bir ihanet rüzgarı vurdu,
Savuruyor küllerimi, yok ediyor varlığımı, ruhumu kuruttu.

Yandım, yandım, kül oldum sonunda,
Bir avuç toprak kaldı geriye, yanımda.
Rüzgar savurur, dağıtır beni her yere,
Kaybolurum sonsuzluğun içinde, bilinmeyenlere.

Belki bir gün, bir yağmur damlası düşer de,
Söndürür içimdeki yangını her yerde.
Belki bir gün, bir umut ışığı belirir,
Aydınlatır karanlık gecemi, seher gelir.

Ama şimdi, yandım yüreğim yanıyor içimde,
Bir çaresizlik, bir yalnızlık, bir hüzün beliriyor.
Bir acı, bir keder, bir hüzün var her yerde,
Sarıyor dört bir yanımı, bilinmez bir derde.

Küllerimden doğar mıyım, yeniden bir anka gibi,
Hayata tutunur muyum, aşar mıyım bu dibi?
Her geçen gün bir azap, bitmez bir işkence,
Yine de beklerim bir mucizeyi, sessizce.

Ateşim dinmez, dumanım göğe yükselir,
Belki bir ses duyarım, uzaktan, beni çağırır.
Hasretim bir volkan, içimde patlar durmadan,
Bu yanık yüreğimle, beklerim, yorulmadan.

Gözlerim yaş dolar, damlalar inci olur,
Her biri içimde yanan ateşi kavurur.
Ama ne fayda, ne çare, yangınım hiç dinmez,
Bu acıyla yaşarım, kimseler bilmez.

Bir haykırış var içimde, duyulmaz, derinde,
Sanki bir fırtına kopar, ruhumun teninde.
Sonsuz bir boşlukta, savrulur durur bu beden,
Yanmak kaderim olmuş, baştan yazılmış neden.

Tükendim, bittim artık, kalmadı hiç halim,
Bu yangının sonu nerede, nerede o zalim?
Bir an gelir belki, ruhum sakinleşir,
Yanan yüreğim sonunda, huzura erişir.

Düştüğüm yerden kalkar mıyım, yeniden bir bahar gibi,
Acılarım diner mi, solar mı bu hüzün dibi?
Umutla beklerim, bir gün elbet diner ateşim,
Çünkü biliyorum, bu acı, benim son direnişim.