Yandığımın Kadını Şiiri - Önder Akın

YANDIĞIMIN KADINI

aldım geldim yine kendimi

ah şu cilvesine yandığımın kadını
yürürken geldi aklıma
ya da hiç çıkmadı
ilk gördüğümde onu
şımarık bir aşk bahçesi işve dolu
zaman dudakları oldu
öpsem gece gündüz bir olacaktı

bilmez misin
kaç kere şehvetle boyandım
neredesin a yandığımın kadını
dudakların gözlerimi bitirir
ince ince gezdimi ellerin belinde
kanım alev kırmızısı

dudakların alacaklı kalsın bende
bir heyelan olur gözleri pencereye
bırak açık dursun perdeler
bu girdabın içinde
yandığımın kadını iner ciğerime
gayrısına yasak koydum
üşütme gir içeriye

herkesin ar namusu
kırdığı cevizin kabuğunda
biz helalinden sevişiyorduk ya onlar