Yandaş Şiiri - Muammer Karadaş

Ben delirmiş dağ yollarından yanayım
Delirmiş ve bir yaralı gibi uçurumlara koşan
Veya zinaya kışkırtan upuslu kadınları
İlkyazın acemi sesiyle sabaha yakın
Hani dolduruşa gelen mart ağaçları gibi
Hep düş kırıklıklarını anlatırlar ya sulara
Oysa bilmezler bütün sular belleksizdir

Ben doludizgin koşulardan yanayım, kıvanç
Nedir dökülür eteklerinden mart ağaçlarının
Daha da daha da uzun koşulardan yanayım
Aşkın mavi çayırlarına ayarladım tüm gövdemi
Kestim biçtim, ekledim çıkardım, buyum dedim
Kimse kandıramaz yalnızca neferiyim yaşamın
İşte buyum, gidip de dönmemeklerde açarım

Alışılmış gün doğumlarından yana değilim ben
Bırak umutsuzlar avlasın kendilerini kuyularda
Her uçurum bir ayna, değildir yansıtmaz gözleri
En iyi kement gökkuşağıdır avlanmak isteyenlere
Desinler ki aşk budur: sular sulara akar
Herkes kendi uçurumunu sever en sonunda
Ve nasılsa herkes kendi geçmişin! kullanır

Törpüledim ben geçmişi, kuşkular da ekledim ona
Sesiyle konuşurken su acılı bir çöl çiçeğinin
Kimdir ateşle suyun arafında at koşturur
Kimdir bir mıknatıs gibi kullanır sesini
Ve ateşi bir kimlik gibi taşır kurumuş bozkırda
Kimdir o sarılacak yılanlar icat eder her gün
Konuşsun ateş bir yolda kalmışın eski sesiyle

Ben gidip de dönmemekten yanayım