Yanarız geceleyin en ışıltılı yıldızlar ...

savurur peşimiz sıra kader
yanmış yanmaktan köz kesilmiş
fersudeleşmiş en nadide duyguları
şişeler içinde bırakılan mektuplar gibiyiz
ebede hiç durmadan akan bir akarsuya bırakılmış

koyu mavi bir ummanın kıyısına varmak için

alın çizgisi değişmemiş
cayır cayır ateşe atılan tomarların hesabını
sonra yakılanlara dönüp bakışlarımızdan sorarız
salıvermekten korktuğumuz anın sınırlarınca sırrı
içte tutulan her nefesi,
en fazla yıpranan, en fazla zayıflayan, en hassas arzuları

ucu mananın sidretül müntahasına dayanan zamanlarda
tuzla buz olur , çatlarız.

sığınacağımız tek limandır anılar
göklere dayanmış merdivenden inerler bir bir
huzur kelebekleri gibi yüreğimize buseler kondururlar
sayısız yağmur damlalarıyla .
en yalnız saatlerde öz ile buluşmak için
dem dem arşa, miraca yükseliriz

yanarız geceleyin en ışıltılı yıldızlar gibi

sessizlik aceleyle çökerken tüm şehrin üzerine
değişen sokaklarda evlerde odalarda
hep kendimizden bir şeyler arar dururuz
çoğu zaman en karanlık yerinden çıkıp gelir
bize armağan edilen eskiyen bir hatıra

dipsiz bir kuyunun dibinde buluruz kendimizi

kabına sığmayan , hacminden taşan canı
artık saklayamaz olur kalp ,
bir çırpıda tükenir abıhayat çeşmemiz
ağır bedeller ödeyen ruhumuzun tüm cihetlerin de
fırtınalar kopar
batar denizin karanlık sularına vazgeçemediklerimiz

doğum sancısıyla yola çıktığımız vaktin son perdesinde

redfer