Yanar orman,Yanar yürek!

Yurdumun her köşesin'de dumanlar tüterken,
Yürekten bir acı saplanır bizlere,
Rüzgar! aheste,aheste ateşi üflerken,
Bir sızı iner ta ovalardan düzlere.

Çıtırdayarak yanan ormanlar; yakar,yakar,
Ta yüreklerimiz'de fırtınalar kopar.
Dağlar bu! o bile ağlar,ağlar,
Ta'ki bir haber salıncaya dek bizlere.

Yanan orman deyil,yüreklerimiz yanan,
Acı bu karşısın'da bulunmaz dayanan.
Bir kıvılcımı atarken orman'a o fügüran,
Koşturur bizleri muhtaç edercesine izlere.

Yananlar ormanlarımız, yüreklerimiz,
Kesilenler ağaç deyil, bileklerimiz,
Yok olan doğada'ki sevgilerimiz,
Karnımız tok yarayış'sız sözlere.

Kalk! ağaç dik durma ey vatandaşım,
Buna muhtac dağlarda'ki her taşım,
Yanan yüreğimizi onaralım yurtaşım,
Tüm türkiye el ele,gönül, gönüle.