Yanan ama kül olmayan Şiiri - Aykut Özdemir

Gece çölde yürüyordum.
Vahamı aramaya devam ediyordum.
Kaybolan bir tekneye deniz feneri yol gösteriyordu.
Çölde de ay ışığı bana yol gösteriyordu.
Vahama ulaşmanın hırsıyla yanıp tutuşuyordum.
Ne unutuyordum ne de kavuşuyordum.
Yürümeye devam ediyordum.
Birden yer gök titredi.
Gece çırpınıyordu.
Ufuktan gelen kum rengi güvercinler göğü kaplıyordu.
Yerden laleler bitti.
Yanmaya başladılar.
Işık saçıyorlardı ama kül olmuyorlardı.
Yer gökyüzü gibi yıldızlarla kaplanmıştı adeta.
Gök de yeryüzü gibi kumlarla kaplanmıştı adeta.
Gökle yer, yer değiştirmişti.
Ayım kayboldu.
Diz çöküp ağlamaya başladım.
Yolumu kaybettim.
Tam o anda göğün güvercinleri de yanmaya başladı.
Yandılar ama kül olmadılar.
Yavaş yavaş sen belirdin.
Sen gökteydin bana bakıyordun.
Gülümsüyordun.
Yüzün ay gibi gözlerin güneş gibi parlıyordu.
Tenindeki canlılığı hissettim.
Beni bekliyordun.
Sana koşacağım.
Sana var gücümle koşacağım.
Köze dönmüş yüreğimi ateşe verdin yâr.
Ateşin yükseldiği gibi sana yükseleyim.
Güvercinlere bir öpücük vereyim sana iletsinler.
Senin yüzündeki mutluluğu gördüm.
Sen benim çölde çırpınışlarımı gördün mü?
Seni görünce unuttum her şeyi.
Sana var gücümle kavuşacağım.
Gelirken yanına, ister misin
Yeryüzü yıldızlarından bir lale getireyim.
Hatta hepsini ayaklarına sereyim.
Sensiz ben neyleyim?
Yanıyorum ama kül olmuyorum.