Bol nikotinli bir sabah kalıntısı ve kuru yutkunmaların sancısı. Boğazımdan çıkan her ses, kayıt dışı bir itiraf.
Duman tanıklık ediyor; gözlerimde uykunun pası, göğsümde şehrin tozu. Kendim oldukça çoğalıyorum, çoğaldıkça eksiliyorum. Bir gölgeyim artık kendi ışığımdan uzak.
İki kere iki her seferinde başka bir sessizliğe eşit. Çokluk da tek bir suskunlukta toplanıyor, yanan kelimelerin kokusu havada asılı kalıyor.
Zaman, eski bir konuşmadan kalan acı...
Sokaklarda tabela kalabalığı ve kimse bakmıyor. Ve her yüz... aynı duvarın kopyası. Gülmek kısa sürüyor, konuşmak boğazda bir taş. Her cümle bir boşluk doğuruyor, her nefes, her ses...
Öfke, kuyruğu unutulmuş bir dilekçe. Geceler sıra numarası almış, sabahlar eksik imzalı. Rüyalar da alıngan artık.
Politik düşler, biri birini dişler, aç kalır dağda kuşlar. İşte böyledir bunlar ve ayılar. Hem bunlar, aynı cümlenin uzatılmış versiyonu. Biraz ışık, biraz karanlık, aynı salonda toplanmış ve hayli karışık. Gri bile şaşkın.
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta