Duman Olur, Üzülürsün Şiiri - Mecit Aktürk

Talih denen yar var ama, düşman olur üzülürsün
Hakk'tan gayrı yâr arama pişman olur üzülürsün

Ey kibrine köle bilgiç, musalladan bir ibret biç
Var sandığın her şey bir hiç; yalan olur üzülürsün

Gönül hassas cam sürahi, gâh kırılır çatlar gâhi
Cân bildiğin dostun dahi yılan olur üzülürsün

Yaş aldıkça o gölgeler, kum saatin gör ne eler
Sonsuz gelen saniyeler, talan olur üzülürsün

Bakıp süslü hırkasına düşme nefsin arkasına
Kovulmuşun takasına liman olur üzülürsün

Talibisin her ihsanın, nankör kulum der aksanın
Heybendeki en noksanın, îman olur üzülürsün

Ensendeki vermez ara, bilemezsin kimde sıra
Son demde fırtına bora, yaman olur üzülürsün

Az ötesi mizan, mahşer, bak Kitab'a öğren ne şer
İnat etme; yanar pişer; duman olur üzülürsün