Yalnızlıkta Çöküş Şiiri - Seyrani Göl

Oturduğun sandalye boş,
masanın karşısı sessiz;
sanki hiç karşımda
oturmamışsın gibi.

Perdeler kapalı,
camın ardından süzülen damlaların
her biri kalbime düşen
bir hüzün gibi.

Konuşacak sözlerim var,
ama boşluğa bile fısıldayamıyorum;
çünkü biliyorum,
cevap verecek kimse yok.

Yıldızsız gökyüzü gibi
karanlıkla örülmüşüm;
ışığa uzansam da
ellerim hep boş dönüyor.

Odalar daralıyor,
duvarlar üzerime kapanıyor.
Yalnızlık, nefes aldığın halde
boğulmak demekmiş.

Bir fotoğraf kalıyor elimde;
silinmiş yüzler, solmuş anılar.
Kimin gülüşüydü orada duran?
Artık bilmiyorum.

Kelimeler bile terk etti beni,
dilimin ucunda eriyor.
Bir tek sessizlik kaldı
yüreğimde çığlık atan.

Yalnızlık ağır,
taş gibi omzumda;
geceyi sabaha taşıyamayan
bir yorgunluk gibi.

Ve ben, kendi içimin boşluğunda
günden güne eriyen
bir gölgeye dönüşüyor,
karanlıkta kayboluyorum.
S.GÖL