Yalnızlık Yatağın Neresinde Uyur

ömrüme değer biçilen zaman karıncanın adımları kadar kısa olsa da hayatımı en derin uykumda bile anlamlandırabilen gördüğüm bu tatlı rüyanın sonsuzluğa kadar etkisinde kalacağıma inanıyorum kafesinden az önce kaçan güvercin gibi utanarak geçecek yanımdan yaşadığım an benim onu hiç tanımıyor oluşum onun beni bir kez olsun görmemiş olması birbirimizle merhabalaşmamıza engel olmamıştır hiçbir zaman seviştiğim dakikalar bile olmuştur hiç tanımadığım zamanın köleleriyle ‘yalnızlık yatağın neresinde uyur?’ diye soruyorum bazen kendi kendime bence o mezarından dışarı çıkamayacak kadar utanıyor çürüyen bedeninden ‘aşk insanın neresinde durur?’ diye soruyorum bazen kendi kendime bence o bahar ayında sevişen böceklerin kanatlarında uçuşuyor hangi köşesinde beklesem bilmiyorum çıkmaz sokakların yürürken üstümüze doğru gelen yollar bence bizi istediği yöne doğru götürüyor geçici bir şehvet uğruna eteğini öpmek isterdim sevdiğim kadınların ama inan ki başkalarının buyruğunda yaşayan, evrende kalıcı bir Tanrı olmak istemezdim