Yalnızlık ve ben vede gece yağmuru

ilk harfinden tanırım yalnızlığı
ilk nefesinden fark ederim kim olduğunu
keyifsiz bir ortamda akşam yemeği yeriz önce
sonra gecesi başlar menzilli ötelere doğru

sevişiriz gecenin bir arka sokağında gizlice
sabaha değin
yağmuru seyrederiz pencereden
yağmuru seyreden kimsenin canı hiç sıkılmazmış.

bakarız bir türlü birbirini geçemeyen yağmur damlalarına
içimizde nisandan kalma hatıralar canlanır
vahlanıp dururuz geçmişten bugüne yapılan yolculuğa
ilk kez bu kadar yakın durur yağmur ve gözyaşlarımız
ilk kez birbirlerinin tenine dokunurken.

armağan edilen bir hayattan yadigar
cisimsiz, maddesiz yaşanılanlar
yıldızlarda akşamdan katılır gecenin tutkusuna
bir semadan ötekine sürüklenip
kırk yıl öncesi aşklara merhaba deriz.

uçsuz bucaksız gece ağının ortasında
küçük bir ışık göz kırpıp durur
alıcı kuşun serçeyi pusuda beklemesi gibi
gecenin tam ortasında duygularımız soyunur
gıkları çıkmaz ,utancından dakikaların

yalnızca gecenin somut bir saniyesine veririz kendimizi
geçmişten ve gelecekten kopmuş
bir anı parçasına tutunup
umurumuzda değil hiç bir şey.

karanlıktan süzülüp ,tan gibi parlar
kemale ermiş ,geceden kalan duygularımız

redfer