Yalnızlık Tanımı Şiiri - Gizem Bilgin

…
Gittiler
arkalarında
Silik kadın yüzleri

Gittiler
bir coğrafyada dört mevsim
sarı kadın güzleri

insanlığımdı
düşümdü
Yittiler
kokumdu tenimdi

ölümdü yalnızlığım…

(12 Kasım 2000 Pazar)

İnsanın kendi kendisiyle tanışması ne zaman oluyor* Yalnızlığıyla değil aslında, tam tersi kalabalıklar arasında, yaşadıklarıyla, onu acıtanlarla, verdiği kendinden hiç beklemediği tepkilerle, ilk seviştiği anda mesela, ya da ilk yüreği çarptığında, karnın burulduğunda. Yani birileri bize varlığımızın bedelini ödetiyor. Bu karamsar bakış neden mi? Bu süreç acıtıyor çünkü kendine getiriyor yüzüne vurulan bir sille gibi sallıyor adamı... Yani insanı kendini başkalarıyla tanıyor.

Bak şimdi... Neredesin. Oturmuş bir zamanlar yazdığın yalnızlık şiirine bakıyorsun. Tıpkı binlerce defa okuduğun “yalnız bir opera” gibi...senin için o şiir zaten hep Philedelphia filmindeki Callas’ın aryasıyla bütünleşir. Ne garip... Kurtuluşla ölüm bir aradadır sanki... yitip gittiğin kimliğindeki gibi
Yoksa sen hala bu şiirin bu filmin ve her şeyin ötesinde yazdıklarının kahramanı olmak mı peşindesin? Sen mi yazdıracaksın en güzel dizeleri, beyazperdenin arkasında saklı aşk sen misin? Yada her şarkı biraz da senin için mi yazılacak? Ne dersin varlığının bedeli için fazla paha biçmedin mi?