Yalnızlık Son Deminde Yaşanır

Yalnızlık son deminde yaşanır ıssız gecelerde, belki süzülen gözyaşlarını kimseler görmez, hıçkırıkların karışır gider gecenin sessiz çığlıkları arasında.
Yürek yangınına eşlik eder ateş böcekleri, yanıp söner ''yalnız değilsin, sana eşlik eden ben varım'' dercesine.
Neden geceyi daha bir başka sever hüzünler?
Neden geceye en sadık, en vefalı dostum der sevdalı yürekler?
Gece de sever sevdalıyı, basar bağrına dinler derdini paylaşır yalnızlığını ve en önemlisi sır tutar, kimseye söylemez gamzelerine süzülen gözyaşlarını.
Hıçkırıklara boğularak anlattığın biçare aşkını, yürek yangınını.
Vefalıdır, ses çıkarmadan dinler basar seni karanlık bağrına. Derin bir nefes alır huzuru yaşarsın gecenin karanlık kollarında.
İç geçirirsin ah! dersin, şimdi sevgili olmalıydı omuzuna yaslandığım, tüm çocuksu hayallerimi paylaştığım.
Ve düşlersin, hayallerde ki o huzurlu yuvayı içindeki çocukları, çocuklarımızı.
Serzeniş bu ya! gecenin karanlık kollarında kaybolmak vardı şimdi, huzuru bulamıyorsam sensiz uzaklarda. Kalbimin çaresiz çırpınışlarına ortak mı olmalı yine gözyaşlarım. Sensiz nasıl yaşanacaksa bu koskoca ömür, bilmem ki nasıl geçer günler, haftalar, aylar. Sana her gün bir öncekinden daha çok özlem duyarken bu yürek, söyle sevgili bu hasrete hangi can dayanır.
Ama dayanıyor be can özüm. Bir Leyla olamasam da, ya da bir Aslı, veya Şirin,
senin sevdan olduktan sonra bu yürekte, bende dayanırım hasretin her türlüsüne.
Ve yalnızlığın son demini yaşarım yine, bitmeyen zifiri karanlık gecelerde.