28.11.1998 İstanbul/Beşiktaş
Sokağımın adı yalnızlık.
Komşular mesken tutmuş dert köşelerini.
Ben ise derman bellemişim dert dolu mey şişelerini.
Kırmızı nasıl çalmazsa maviye, geceleri nasıl ısıtmazsa güneş içini
O kadar imkansız görünür huzur.
Mutluluk ise bir ekmek kırıntısı bu sokakta.
Ve biz aç köpekleriz aşk tasmasına bağlı.
Sevgilim, bir günün ortası şimdi
Taşıtlar hızla gelip geçiyor, her yer kalabalık,
Ben seni düşünüyorum bir bodrum kahvesinde
Uzat bana uzat ellerini
İzinli askerler görüyorum, kırıtarak yürüyen işçi kızlar
İstanbul her günkü yaşantısı içinde, uğultulu,
Devamını Oku
Taşıtlar hızla gelip geçiyor, her yer kalabalık,
Ben seni düşünüyorum bir bodrum kahvesinde
Uzat bana uzat ellerini
İzinli askerler görüyorum, kırıtarak yürüyen işçi kızlar
İstanbul her günkü yaşantısı içinde, uğultulu,
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta