Yalnızlık Sınıfı Şiiri - Metin Kirazlı

Bir sabah, fabrika düdüğüyle uyanmadım,
Çünkü uykumda bile çalışıyordum.
Avuç içlerimden sızan yoksulluk,
Sokak lambası gibi titrek ve uykusuzdu.

Canım yanarken prangamdı suskunluk,
Her kelime, ağzımda çürümüş bir grev gibiydi.
Özgürlük dediler,
Fakat her meydan sustuğunda
Bir devrim daha annesiz kalıyordu.

Yalnızlık sınıfındanız biz,
Ne kartvizitimiz var ne soyadımız sağlam.
Ekmek kuyruğunda büyüttük hayallerimizi,
Ve ranzalarda gömdük düşlerimizi.

Bir duvar gibi durur bazen acılar,
Ve biz her gün o duvara çarparız.
Ama bil ki kardeşim,
Çatlayan her yerinden
Bir çiçek çıkar umut gibi
Kan kırmızı,
Alın teriyle sulanmış.