Yalnızlık Saatleri Şiiri - Müslüm Danaoğlu

Bir bank yıllardır seyrediyor etrafı
Bir hafızası vardır eski bir de sokağı
Bir değil bin hikâye taşıyor omzunda çaresiz
Bir yalnızlığı yaşıyor şimdi memnun ve sessiz
Bir rüzgâr esiyor notalı tarifiyle re
Bir adam geçiyor yanından şişe ve sigara elinde
Bir otomobil kırmızı ürküyor adamdan
Bir kedi her şeyi gözlüyor çöp bidonundan
Bir sessizlik koskoca yürüyor gölgesiz
Bir evin bütün ışıkları yanıyor nedensiz
Bir pencere kırılgan ve zor ediyor sabahı
Bir soru beynimde saldırgan ve yaşlı

Bir gökyüzü yukarıda gri ve uzunca
Bir bulut yağmurlarını bırakıp kaçıyor usulca
Bir ağaç bağışlıyor toprağa yapraklarını
Bir serçenin ağaca düşüyor gözyaşları
Bir liman bağlamış çocuklarını kendine
Bir deniz dalgalı yaptırıyor saçlarını kuaförüne
Bir denizci kıyıda ağa dolanmış karısına sinirli
Bir martı geçiyor üstünden beyaz ve kibirli
Bir çocuk ağlıyor uzaklarda o kadar mahzun
Bir anne güzel mi güzel yoksul ve suskun
Bir bardak sürahiye küsmüş devrilmiş masaya
Bir yalnızlık ki solumdan savruluyor sokağa

Bir köpek havlıyor dışarıda kedi kadar sevimli
Bir kadın geçiyor makyajının altında saklı yüzü
Bir oda kapanmış kendine açılmıyor kapısı
Bir hüzün sarmış odayı renk tarifiyle sarı
Bir vazo ağlıyor kurutmuş bilmeden güllerini
Bir mektup iç çekiyor çekmeceden kederli
Bir sokak lambası selam duruyor evlere
Bir ressam biraz daha savaş ekliyor tuvale
Bir düşün tortusu inciniyor avucumda üzgün
Bir kalem mürekkebi bitmiş emektar ve bezgin
Bir saat içerimde tik taklarını kesiyor
Bir kurşun şakağımda buz gibi üşüyor