Yalnızlık Portresi Şiiri - Korkmaz Bıçkın

Sen, hüznümün ressamı
Gidişinle yüzümde bıraktığın asık suratlı resmi
Ve yalnızlığın portresi bedenimi
Sevda yokuşundaki kırık merdivene astın

Hangi dağda ceylan ölse
Sisini kaybetmiş sinsi bir yağmur
Gelir yaralarıma damlar

Ve gözlerindeki merhemi yanlış aşklara sürdüğünden beri
Vicdanı körelmiş paslı bir hançer
Uykusuz gecelerimi kanatır

Oysa ki sen
Gönlüme kurulmuş çilingir sofrasının tek misafiriydin
Hayatın her sahnesini aşkımıza kaldırır,
Leyla ile mecnunun şerefine içerdik...

Şimdi nikotin kokulu bedenimle
Yokluğunu söndürdüğüm akşamlarda
Korsan hayaller kurup
Yeni bir sevda yarattım kendime

Vicdansız bakışlarındaki buzları eritebilmek için
Çıktığım yağmur dualarının kurak toprağı değilsin artık.
Ve anladım ki,
Okul tahtalarına yazdığım isminden geriye kalan
Tebeşir değil teneşir tozuymuş...