Yalnızlık Olimpiyatları Şiiri - Zafer Ba ...

Sustum;
Ne söylenecek bir kelime vardı ne de bu suskunluğu anlatacak bir sebebim. Susmak bir eylem değil bir intihar gibi. Dışardan bakınca anlayamazsınız, ben bile anlatamazdım. İnsan kelimesiz kalıyor bazı zamanlarda tek bir kelime dahi bulamıyorsun anlatmak için. Siz hiç ayakta duracak gücünüz yokken hayatta durdunuz mu ? Kelimelerle sakladığım her halimi yüzümde yapamadığım için özür dilemeliyim. Üzgünüm bir suskunluğun zehrini her dakika soluyup, hayata dolmuş gibi gozukemedim. Bana soylediklerinize sırf üzülmeyin diye yarım gülüşler ve boş bakışlarla karşılık verdiğim için de üzgünüm. Uyanmak istemediği bir güne uyanıyor bazen insan. Bugün uyanmamak için neler vermezdim hal bu ki. Yaşamadan yaşlanmak bile tamam… İnsanları kırmakta şampiyonlukları olan bir dünya starı gibiyim. Bu unvan benim, tırnaklarımın kazıdığı bu şöhret artık boynuma asılı madalyam benim. Kimi kırmak istemediysem toz buz olduğumun ilk adımıdır yüreğimde. Suskunluklarla uzaklaşmak , suskunluklarla kaybolmak gözler önünden en naçizane kafiyem oldu hayatımın gözlerimi sıkıca kapayarak yazdığım satırlarında. Zıplama tahtasını bilir misiniz? Ayaklar altına alınan ve hedefe ulaşmak için tüm gücünü vererek basılan ve buna eş değer maruz kaldığı güçle kalan bir başına. Bir zamanlar capcanlı yemyeşil yapraklarının hayat verdiği bir ağacın, tabiatın bir parçası olduğunun unutulup sırra Kadem bastırıldığı iki nefes arasında. İki nefes arasında bir araf yaşayan perdelerini çekmiş, ışıklarını söndürmüş, zifiri odasında karanlığın bile yolunu kaybettiği, kendisinin başını koyduğu o yastıkta çoktan kaybolduğu birisi gibiyim. Hala sabah güneşin doğuşunu görecek gözleriniz ışıl ışıl bakarken hayata bu tarafa doğru dönmeyin. Bu yalnızlık benim ilişmeyin....