YaLnIzLıK KeLiMeSi Şiiri - Ayten Karakaş

Yalnızlıklardan Kaçmak mı?

Kim kaçabilmiş ki yalnızlığından
Kalbindeki hüzünlerden
Kopkoyu boğucu gecelerden
Sonumuzda kimlerle beraber olabileceğiz
Doğarken bile yalnız gelirken dünyaya
Herkes bize gülümseyerek bakarken
Bizler ise ağlaya ağlaya…

Gerçekten Yalnız mıyız?

Belki bir bebeğin masumiyetine sığınmak,
Bir kedinin bacağına sürtünmesine izin vermek,
Yağmurlarla yarışırcasına doyasıya ağlamak,
Bir çiçeği koklamak
Köşedeki çiçekçiye merhaba demek
Sahilde martılara simit atmak
Çamlıca’daki aşıkları izlemek
Fışkıran fıskiyeye yaklaşıp ıslanmak

Ya sevgiler, sevgililer?

Hep biz daha çok severiz karşımızdakini
İmkansızı imkanlılaştırırız
Gülüşümüz, bakışımız daha içtendir
Hep dokunmak isteriz ellerine sevdiğimizin
Ve hep yanımızda olsun isteriz
Hep biz terk ediliriz nedense
Sevgiyi iki kişi yaşar biliriz
Tek kişilik aşklarda…
Ama yaşadığımız aslında içimizdekidir
Gidenlerin arkasından günlerce ağlarız
Bazen senelerce sürer duygularımız
Final:gene yalnızız…

Ne zamana kadar sürecek yalnızlıklar?

Gözükmez tuttuğumuz eller
İki elim var tokalaşmadı daha birbirleriyle
Yanımdakiler mi?
……………………………………
Yıldızlar yalnız ölürler bilir misiniz?
Bizler dilek tutarız onların ölümüne…
İşte perde kapandı, oyun bitti.
Bu kalabalıklar kim,
Kim bu insanlar yalnızlıklar senfonisinde?
Tek kişilik oyunlar
Hep başrolde kendimiz…

Yalnız doğdum, yaşadım, ağladım
Bir omuza kapanmadan
Bir tek şey istiyorum
Lütfen mezarım tek kişilik olmasın
Gelen var mı benle?

Şaka…şaka…
Ben mutluyum yalnızlıklarla koyun koyuna…
Toprağı basar bağrıma
Doyarım yalnızlığıma…

Tarih: 23/07/2006