Yalnızlık Hikayesi Şiiri - Murat Özgören

Umulmaz yalnızlıklar benimkisi
çekilmez bir kişilik
ve yarınsız geçmiş mazisi.

Anlayanım yok şükür,
anlatanım yok.
Çekildikçe üstüne çullanılan,
emekledikçe çelme takılan bir adam hikayesi.

Ben büyütüyormuyum,
Yoksa;
yaşam hep aynı mı yaşta?
Çok mu akıllıyım
yoksa bildiğimiz delimi?
Büyümüyormuyum,
küçülüyormuyum yaşadıkça yoksa?
İnanın ben bile bilmiyorum ki.

Sevdikçe sevdiklerinden uzaklaşıyor,
bildikçe üzülüyorum.
Üzüldükçe içime atıyor,
içime attıkça sigaraya sarılıyorum.
Bırakabilirmiyim bu mereti?

Dürüstüm.
Doğruluktan tarafım.
O yüzden pek sevilmem de...
Nede olsa,
fırıldak ya çoğunluk.
Düzen adamı, çıkar sinsisi...

Ağlayanla ağlarım.
Gülenle gülemem belki.
Çocuk tebessümü mutlu eder
çocuğumada yakışır mutluluk,
tüm çocuklara da.
Diğer çocuklar takdir eder de
çocuğum etmez belki.

İyiliğe biatım.
Kötülüğe karşıtlıktır ilkem.
Karıncayı incitmeyen kocaman bir yüreğim,
affetmezliğim inciteni.

Zarar ettiğimi düşünmedim hiç.
Cesaretimden,
doğruluğumdan,
ve de;
adamlığımdan.
Yalnızlık da olsa bedeli.

Olsun.
Ben;
olmam gereken insanlığımdan ödün vermedikçe,
varsın soyutlasın yaşam kendinden beni.
Belki;
bitmek üzeredir,
ve başlamak üzeredir bir yenisi....
İşte bu satırlar;
yalnız bir adamın
yalnızlık hikayesi....

M.ÖZGÖREN