Yalnızlık Gözyaşları Şiiri - Ünal Çağabey

Adımın çatlamış limanından sızıverdin
bir gece vaktiydi,
yağmurluydu hav,karanlıktı,
göz gözü görmüyordu
ve ben seni bekliyordum bir ağaç altında
hava yağmurluydu
bulutlar ağlıyordu
ve sen yoktun.

biran durdum,durakladım ne olduğunu anlayamadan
içimde derin bir sızı vardı
sızısı katlanmış bir keder
ve yüzüme yansıyordu ay
çatlamış bulutların arasından gözlerini göstererek..
öylece orada durdum,
gökyüzüne baktım yavaşça,yağan yağmura
hüzünlü ay'a,ağlayan bulutlara...

sokaklar boştu,kimsesizdi
sahibini bekleyen çocuklar gibi telaşlıydı
kimbilir belki ağlayan onlardı
annesini kaybeden sokaklar vardı.

her yer karanlıktı,kimse yoktu,çıt çıkmıyordu
sadece bulutlar ağlıyordu..

öylece orada seni bekledim
yağmurun altında,ıslak gece de.
bekledim seni ama gelmedin
bulutlar ağlıyordu ben ıslanmıştım
hemde ruhum ıslanmıştı bu gece vakti...
oysa sen gelmedin
ve ben seni bekldim
orada,ağacın altında
yalnız,kimsesiz,fukaralığımla...

İsmetpaşa caddesi bana ağlıyordu
sokaklar annelerine
ve karşımda hükümet konağı,
hiçbir şey yapamıyordu
devlet aciz,güçsüz kalmıştı,
takatı kalmamıştı dizlerinde
ama sen yoktun gene de.

başımı önünme koyarak yürüdüm
cansız,bedensiz,kimsesiz yürüdüm
ağlamalarını duyuyordum sokakların,
ay'ın hüzünlü şarkısın...
ismetpaşa bana ağlıyordu
viran eylemişti kendini,
kendini harap etmişti,bitap düşmüştü
sensiz, senden habersiz
kurutmuştu göz pınarlarını
oysa şimdi ben gidiyordum
arkama bakmadan,soluk almadan,canhıraş...
ve öylece gidiyordum...