Yalnızlık Şiiri - Ünal Çağabey

Yalnızım gafiller yalnız,
Çarık çürük yolların garip öğreticisi
pişmanlıkların bekçisi,
yolculukların boynu bükük öğretmeni...

Adına çiçeklerin yakıldığı memleketlerin sahibi,
kurşunların deştiği hayatların sahibi...

Yalnızlıklar ortasındasın yine,
hani kazdığın kuyu ey çağabey
Yoksa kendin mi düştün içine.
Kim itti seni söylesene ömrümün divanesi
Vardır bir bahanen yine
Vardır bir nedenin mutlaka.

Hani yalnız değildin,
Söylesene ömrümün nar çiçeği
Baksana kış geldi ömrüne
ve sen hala bir daha diyorsun..

Bir daha, bir daha, bir daha...

Ne zaman son bulacak bu bir dahalar
Ne zaman hayattan keşkeler çıkacak
Yoksa kedilerin dokuz canı sende de mi var
Söylesene bana peygamber çiçeğim..

Söyle bana ki kurtarayım İbrahim'i nemrut'tan..

İşte yalan söylüyorsun gene
Vermiyor nemrut yalnızlığımın türküsünü,
yollarımın yolcusunu...

Göllerimdeki balıklar bile ölüyor
Ve kurudu artık yüreğimin akarsuları,
katılaştı, duvara döndü sancağım...

Nerdesin ömrümün nar çiçeği,
Nerdesin sesimin tiz yankısı
Dağlarım dinamitlendi gör işte
Sardı içimi kor alevleri
yüreğim yangın yeri
uzakta ki seslere hasret bir kulak bıraktın.

Artık sesim bile üşüyor biliyormusun
üşüyorum belki görmüyorsun
ama üşüyorum ve sen bilmiyorsun
yine yalnızım ama sen gidiyorsun...