Yalnızlık Ceplerime Doluyor

Sararan yalnızlığıma içimi döküyordum geçen gece
Deliksiz bir uyku ertesinde,
susmasını bilmeyen bir müzik kutusu düşlüyordum kendime
Düşleyince ben, o da sararıyordu git gide
Tüm hüzün tınılarını içine toplamış
Ayırt etmemi bekliyordu
Kapağını kapatmış birileri sanki hiç açmamak üzere
Üzeri tozlanmış bir de...
Tozlar hüzünle dağılıyor ipini koparan yalnızlıklara,
usulca nefesimi saldığımda
Tozlar bile sararıyor adeta...

Yalnızlık rotasını değiştiriyor
İstikamet gözyaşımda kafa dinlemeye
Hiç kimse mi dinlememiş onu?
Hiç kimse mi ıslanmamış göz pınarlarında?
Herkes görmezden gelince mi bana dönmüş dilenci ruhlu yüzünü?
Ne dileniyor benden farkında mı ki yalnızlık?
Ya da bir hissediş ne kadar alacasız yalnızlığı?
Bir içe çekiş ne kadar mutluluk savar?

Ne istediğini bilmiyor bu yalnızlık!
Ne susuyor başımı şişirene kadar
Ne de bağırıyor en keskin susuşlarla
Ne istediğini bilmiyor!
Onu sevdiğimi sanıyor
Bilmiyor ki sarardığında hüzün kanıyor
Ve beni kendinden soğutuyor
Bana inzivaya çekilmiş diye haber geliyor türlü hissizliklerden
O sevinçlerimin kabini kırıp çıkıyor karşıma yine...

Havalar da biraz gülümsüyor bana
Güneş de her zamanki nazında
Güler gibi bakıyor sonra saklıyor gamzelerini
Ellerim üşümüyor diye ceplerime sokmuyorum
İçimde oyuncak bebeğine ninni söyleyen kız çocuğu edasıyla
sallayarak yürüyorum ellerimi
Bunu gören kötü kalpli rüzgar esiveriyor aniden
Saçlarım biribirine karışıyor
Ve yalnızlık ceplerime doluyor...

Yalnızlığım pek içli yine
Sarıdan bozma bir hüzün takmış peşine
Döndürüyor bir köşeden diğerine
Karşıma alıyorum güzelce yargılansın diye
Tutuklayamıyorum
Biliyorum çünkü onun kabahati yok
Bu hüzünler sırnaşık kedi gibi her an yalnızlığın dibinde...

Dalıp dalıp kendime gelince anlıyorum iyice
Yalnızlığın sarı hali neden çirkin ördek yavrusu görünümünde...