Yalnızlık Canımı Alsınki

Bu dünyaya ait değildik seninle,,
gözlerimizi öle öle yaşayacağımız hayata açtığımızda
aykırılık ve yalnızlık kundağında kundaklanmışız..
Gecelerin hüznünden damlayan sularla yıkamış olmalılarki bizi
sevmemiz ondandır; geceyi ve hüznü..
Yalnızlık ve yalnız kalma düşüncesi bile korkutur çok insanı,,
ama benim yüreğimi tir tir titreten en büyük korkumdur
hiç bir zaman yalnız bırakmadığım yalnızlığımın elimden alınması..

Hiç bir yalnızlık benzemez bir diğerine,,
oysa ben seninde o çok sevdiğin ve asla vazgeçmeyeceğin yalnızlığında kendi suretimi gördüm ne garip..
Kimbilir belkide hayata aykırı yanlarımızı-her yanımızı saklıyoruz
kimseye yıktırmayacağımız yalnızlığımızın duvarlarının içinde..
Nereden bakarsan bak yüzüme-gözlerime acı ile hüznün
amansız çatışmasını göreceksin
ve öle öle yaşamak zorunda olduğum o duvarların içinde
kendine ait suretlerde yansıyacak yüzüne
ve işte o zaman kimselerle paylaşmaya kıyamadığım yalnızlığım
misafirin olacak kabul buyurduğun bir köşende..

Üç upuzun kışın arasına sakladığımız yalancı baharları

Kendi yalanlarına bile inandıramadık..

Yüzlerinde derin hüzün yaraları olan

Ve kendi dilinden başka hiçbir dilde

Hüzünlenmeyi,,gözyaşlarını kanatmayı İstemeyen

Biz öle öle yaşayanları

Aykırılığımıza ceza diye sundukları

Aslında lütuf bildiğimiz 'yalnızlık' denizlerinin

Melankolik sularına gömsünler..

Birgün öğreneceğim yazmayı
yalnızlığımın üstüne yemin ediyorum öğreneceğim..
Ve yazabilmeyi başarırsam eğer
uzunca bir zaman belkide her zaman
kısmen yada tamamen yalnızlığın koynunda gözyaşlarıyla yıkananları
ve o yaşlarla kutsananları yazacağım..
Birgün yazmayı öğrenirsem......
Kimse okumayacak gülecek belkide olsun
biz zaten gözyaşı çadırlarımızda açtığımız,,
kalabalık çivilere çaktığımız,,
sadece bizim görebildiğimiz yalnızlığımızı
sevdiklerimiz gülsün diye seçmedikmi? ?
Söylesene.......

Gel görki
mutlulukla bakabilmeyi hiç beceremeyen
ürkek ve hüzünle yıkanmış bakışlarımı,,
sürekli derin ve onarılmaz yaralar açmayı hedefleyen
kalabalıklardan kurtarabildiğim tek sığınağım olan
yalnızlığıma saklamayı öğrenmişken,,
kendi suretimi gördüğüm o yalnızlığına ağlıyorum şimdilerde..

Kimse sevemezmi yalnızlığımızı yaralamadan

Gökyüzünü korkutamazmı? ?

Göğe savrulan tüm yalnızlıklara inat

Benim olan ama hiç ağlamadığım

Kendi yalnızlığıma değil

Yalnızlık Canımı Alsınkii

O parlak yalnıza ağlıyorum artık..