Yalnızlık Benzemez Başka Şeye

gülkurusu kasım akşamında
yapraklar düşer hüznün deprem saatlerine
şehrin astıma tutulmuş bulvarlarından
yılların bezgin seyyahları geçer
yetişemezler hiçbir yere

şu kenar mahalle mezarlığının
buhur kokulu sıcağında
hep annem gelir aklıma
yolunu kaybetmiş özlemdir çocukluğumun
elma kokulu sokaklarına düşer

hep derdi ablam aklım sarmazdı
acuya bir tutam gülümseme kat hüzün olur…
geçkin sokak fahişeleri hala anlayamadı
ıslak kirpikler gizlenmez rimelle

idrak çağlarından geçtim de bildim
yalnızlık kendi soyundandır
benzemez başka şeye