Yalnızlık Anısı Şiiri - Kağan İşçen

Seninle paylaştığım ay ışığını
Taşıyorum sokaklara gücüm yettiğince
Hızlı bulutların altında ikiyle çarpılmış bu susamışlık
Başımın gözümün dizimin sırtımın ağrılı şaşkınlığında...
Ay ışığı nazsız
Sensiz ömre yardımcı
ve tüm ışıklar
Vaz geçmis hüznüme katık
Yalnızlık anısı bu terli uyku
Bu yağmurun sesine uyanmışlık
Bu kırgın
Kışa hazırlık...

Ağaçlar akşama taksim
içimi ürperten karanlığın ıslığı
ötede gölgeler umarsız sohbetinde
Korkularıma kapandığım o öyküde
Gülüşlerin yanımda çağla boylu
O sendin diyorum her anıyla unutkan
Anımsayışlarımda gözyaşlarım keskin
Harfleri ağzımda kamaşış
Bu yokluğun ortasından gidiyorum...

Akşam ağrıları uzaklardan
Demli çay gibi olgunlaşan kanım
Buğulanır bu özleme
Kaybolduğum yorganın altında
Duran an
Yaklaşır ölüme
Ama bırakmaz bir türlü
Sana olan çocukluğumu
Avutur ruhumu
Boşluğuna düştüğüm rüyalarda...