Yalnızlık Acısı Ölüm Gibi

Ayrılık pusu kurmuş yollarıma, ölüm yanıbaşımda
Ne şafak yakındır geceme
Nede yıldızlara var içinde
Karanlık dünyamda
İçimdeki yangından başka
Her şey uzaktır bana
Herkesin koynuna girip çıkan
Benim koynuma yapışıp
Kalan
Yalnızlıktan da yalnızım
Yağmur altındaki
Her gecemde
Yalnızlık
Yürek sancısıdır
Gözyaşıdır
Mor bir ölümdür
Bende
Yalnızlık
Tüm gecelerime dağılıp
Günlerime süzülen
Ağıdır
Kefen gibi sırtımda olan
Yalnızlık derin yaradır
İçimde
Çeken bilir
Yalnızlığın derdini
Kibirine
Yenik düşen insanları
Narsistleri gördükçe, bu gözlerim
Gönlüm, yalnızlığa "gel yanıma gel, sarı beni" der oldu

O kadar yalnızımki, dünyadaki her yalnızlık kadar
En korkunç olanıda bu ya
Bir canın, bir cana olan
Yoksulluğudur
Yalnızlık
Sırdaş
Kardeş
Yoldaş
Anne
Yâr
Memleket
Hasreti gibi
Yalnızlık çok acıdır
İşte ben şimdi bunu
Yaşıyorum
Yaşıya, yaşıya bitiremediğim
Kalabalık dünyadaki
Beni bitiren
Yalnızlığı
Bensiz alışmasın
Her şeyi anlasın diye
Yine yalnızlığımla, hep yalnızlığımı konuşuyorum

Yalnızlığın şehirine pus kurmuş,  zalim felek bekliyor beni
Dertler gizli, gizli içimi sarmış
Sonsuz bir dalga
Üstüme, üstüme coşuyor
Sesinden
Yüreğim bile
Duymuyor kendini
Yalnız
Yalnızlığımın yarası
Çok derindir
Kanadıkça habire kanıyor, kanıyor, kanıyor
Her damladığında ürperiyorum, yaşam unutmuş beni

Mehmet Çobanoğlu
10.05.2021
İstanbul