Yalnızlık Şiiri - Selim Sabırlı

Sarı bir mevsim. Boş bir park bankında yalnızlığım oturuyor. Kalkıp gitmek istemeyen bir sonbahar avuçlarımda. Hiç kalmadı hevesim. Boş bir kadehte yalnızlığım beni yudumluyor. Sarı bir mevsim.. Üşüyen ellerimi ısıtan yalnızlığım, yüreğimdeki arnavut yollarin çarpık taşları arasından kanıma karışıyor.. Savaşacak gücüm yok.. Histerik karakterler beynimde cirit atıyor. Ve sokak lambasının aydınlatığı bir dünyadan geçiyorum. Geçişlerim kararlı,yollar sarı. Her adımda bir sarı yaprak daha dağılıyor. Avuçlarımda tuttuğum yalnızlığımı,konfetiler gibi savuruyorum gök yüzüne. Ve yine üzerime dökülüyor. Nefesimle doluyor ciğerime. Doluyor... doluyor.. ve patlıyorum.. Yalnızlık herkese biraz bulaşıyor.. Yüzler asık, adımlar yavaş, aynı yöne, bakışlar delip geçiyor. Nereye gidiyorlar..? Şimdi ilk aldığım nefes gibi yalnızlık, ciğerlerimi yakıyor. Ağlıyorum.. Küveze konmuş hayata tutunma(ma) ya çalışan bir can gibi yüreğim.. Mutluluğum camın ardında beni bekliyor.