Yalnızlığında Sen Şiiri - Selçuk Yılmaz

Portakal çiçeği yaprağında sen,
Zeytin iklimlerinin esintisinde;
Seher vakti körfezine getirdiği
Ilık bir melteminin tılsımında, sen...
Mavi bir şehrin kıyısında, yapayalnız;
Sırça köşkünde bir kınalı keklik gibi,
Cam ötesi bir yerde, şafak sökende,
Uykusuz geceni paylaşırken birlikte,
Örselenmiş duyguların esiriydin belki,
Düşünürken bir dolu canda beni, sen;

Bedenimde aşka gelip
Cana can olurcasına,
Dalgaların coşkusuyla
Alevinde kora kor,
O temiz sıcaklığında
Kar beyazı köpürürcesine...

Kınalı bir ökse otu gibi bitiverdin, ah bir bilsen;
Yeşeren kekik ve evşen otu gibi, aheste,
Yüreğimde apansız, yediveren gibi.
Kayın ağacı gölgesinde olmak isterdik hep
Bir de koruluğunda yalnız, bir başımıza,
Sararan yaprakların yamacında, sen ve ben;
Tek şahidi olsun kestane ağaçları,
Bir de ürkek sincapları oynaşsın gölgesinde..
Hayatın ne garip bir akışıdır ki bu,
Yollarımız olsa da ayrı ayrı, canlar bir arada
Yaşamın gölgesinde bir yerlerde, öylesine;

Bedenimde aşka gelip
Cana can olurcasına,
Dalgaların coşkusuyla
Alevinde kora kor,
O temiz sıcaklığında
Kar beyazı köpürürcesine...

S.Y.11 aralık 2001