Yalnızlığın Sokağında

Ben yalnızlığın sokağında oturuyorum,
Geceler uzun, ışıklar kısık,
Saatler ağır aksak ilerliyor,
Ve ben hiç uyumuyorum.

Kaldırımlar ezberlemiş adımlarımı,
Bir camın ardında solmuş çiçekler,
Rüzgarın taşıdığı eski hikayeler,
Her biri, içimde yankılanıyor.

Küçük bir bakkal var köşede,
Zamanın unuttuğu raflarında,
Anılar gibi bayatlamış ekmekler,
Ve eskimiş birkaç umut…

Bazı akşamlar eski dostlar gelir,
İki kelime eder, dert bırakır gider.
Ama iç cebimde hep bir sızı,
Ve aklımın bir köşesinde inatla kalan bir yüz…

Göz göze gelirim sokak lambalarıyla,
Her biri sessiz bir şahit gibi,
Kim bilir kaç düş, kaç yalan gördüler?
Kaç ihanet, kaç yemin dinlediler?

Zaman, avuçlarımdan dökülen kum gibi,
Her tanesi başka bir anı, başka bir yara.
Hayat, boşuna vurmuyor yüzümüze rüzgarını,
Herkes nasibini alıyor bu sokakta.

Bakkalın çırağı Ahmet anlar halimi,
Bana bir selam yollar, gözleriyle sorar:
“Abi, hikayen nedir?”
Ama bilmez ki, hikayem çoktan bu sokağa karıştı.

Bu gece odamda yine yalnızlık var,
Biraz ekmek, biraz düşünceler…
Zaman geçer mi, geçmez mi bilmem,
Ama ben hâlâ buradayım,
Ben yalnızlığın sokağında yaşıyorum.