Yalnızlıgın Senfonosi Şiiri - Özdemir Ünler

Yalnızlık senfonisi yükselir,
Gömerken seni, karanlıklarıma.
Birdaha olmayışın, çaremi sanki, duygularıma.
Biter işte bu yürek, geride bırakmışlarınla bir...
Odamda halâ kokun, bense perişan sersefil.

Yoksun;
Göremeyeceksin, sana feda ettiklerimi.
Vuslat, umut ve sevda yerine,
Yürek acıları çekecegim...
İnsan yıgınları arasında, yalnız başıma,
Senin gelmeni bekleyecegim,
Belki bir liman,
Yada tren garında.

Olmayacaksın;
Hayalinle sabahlayacagım odamda.
Düşünmek yoklugunu,
Çıltırtacak beni...
İçki çürütecek bedenimi.
Ardından,
Yakıp yıkacagım, sana ait ne varsa.