Yalnızlığın Senfonisi Şiiri - Menal Dakni

Ne çocukluğum du yaşayabildiğim
Ne de mutuluktu elde tutabildigim
Doğru bildiğim yalanlardı sığınaklarım
Yanlızlıktı belkide tek arkadaşım
Ne gelen vardı nede giden ömrümde
Hoş benliğim beni kaldıramıyordu zaten
Serzenişlerim kendimeydi sadece
Ağlayışlarım boş çerçevelerle dolu hayatımaydı
Varlığım rahatsız etmiyordu boş sandalyeleri,yatakları
Kendi kendime konuşur olmuştum
Çoğu zaman bulanıklaşıyordu kalbimin her odacığı
Gülmeyi unutalı yıllar olmuştu
Aynalara bakınca görünmüyordu siluetim
Tepkisizdi her hücrem,çürümüştü beynim
Kayboluyordum hergün her saat her dakika
Ölüm bile çare değildi,içime attıkça yaramı daha da derinleştiren acılarıma
Elveda demek istiyordum artık
Bana acıyarak bakan duvarlarıma,
Elveda demek istiyordum sonsuz yanlızlığıma...