Yalnızlığın Ninnisi Şiiri - Sametcan Dolgun

Yalnızlığın ninnisi ile uyuyorum her gece
Karanlıklar da boğuluyorum zaman zaman

Çığlık atıyorum bazen, kimse duymuyor
Kalbimin okyanusun da boğuluyorum zaman geçtikçe

Solmuş bir güle su dökmüşcesine umutluyum aslında
Gül Tekrar kokmayacak biliyorum ama Umut güzeldi
Zamansız öleceğim belki de
Kalbimi yalnızlık boğacak, karabasan gibi

İlgiye susuyorum bazen
Tek bir gülümsemeydi Umut ormanımı yeşertecek
Ama o ormana tek damla su dökecek yoktu hayatımda
Herkes herkesle ilgili aslında

Belki de ben herkes değilim belki de ben farklıyım
Belki de sevilecek bir yanım yoktur bilmem...