Yalnızlığın Metre Karesi

YALNIZLIĞIN METRE KARESİ

31 Ocak 2009 Cumartesi - Şiir

On iki ağaçtan oluşuyor yalnızlığın gökyüzü

Giyotin soğukluğunda bir muşamba gibidir yeryüzü

Masada, kitaptan intihar kuleleri

Bir ayağı kırık baza üstünde kadife geceler

Böylesine bir kaosta bir tek ölüm ya-şa-mı heceler…

Bir geçmiş zaman eki gibidir bütünlüğüm

Şimdikine değil, geleceğe hiç değil

Sadece geçmiştekine duyulan özlemdir gülüşlerim

Ve dahası değerinden eksiğine bozdurulmuş düşlerim

Şimdi bozgunlarla birleştirmeye çalışıyorum,

Yeni zaman gümrüğünde, parçalara dağılmış bütünlerimi.

Ve artık sürme kapı gardıropta saklıyorum,

Bütün küskünlüklerimi…

Her akşama ağırlaştırılmış müebbet bir yorgunluk,

Yüzümde kabuk bağlayan bir hüzündür,

Bu ayarsız ‘merhaba’ ve yüzündeki solgunluk…

Gittiği yollardan aynı edayla dönemiyor bazen insan

Bunu çok daha öncesinden de biliyordum,

Fakat işledik işte bir suç-u lisan…

Bindiği düşlerden

Bir yerlerde inmesi gerektiğini unutuyor çoğu defa

Ve artık donjuan bir öğedir, yaşamın özcesi.

Toplamayı becerebilirsen, üç aşağı beş yukarı

İki adımlık bir sevinç oluyor

YALNIZLIĞIN METRE KARESİ…

ERCAN YAVUZER

MURADİYE/VAN