Yalnızlık
Bir odanın köşesinde,
Gölgesini unutan bir sandalye.
Ne oturan var,
Ne kalkan.
Saatler yürür ama hiçbir yere varmaz.
Yalnızlık, sessizliğin soyadı.
Bir çocuk gülüşü düşer aklına,
Eskimiş bir şarkının ezgisiyle.
Ama ne ses tamdır
Ne de yüz belirgin.
Konuşmak istersin aynaya,
Oysa o hep sessizdir.
Konuştuğun kendinden başkası değildir.
Yalnızlık,
Kimsenin dokunamadığı bir yanıdır.
Kayıt Tarihi : 9.12.2024 22:47:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Yalnızlığın verdiği ruhsal sorunlardan biri de şiir yazmaktır, ya da bir şeyler yazmaktır. Yazıldıktan sonra beğenilirse adı şiir oluyor. Bunu söylemek ne kadar doğru olur bilmiyorum ama 10-15 yıl sonra hâlâ yalnız olursam bu şiiri sabitlerim. Kelimelerin ağızdan çıkmadığı halde kulağıma kulağıma işlediğini hissediyorum. Öyle bir his. Ve aklıma Yaşar Kemal'in şu şiirinden şu parça geliyor. "Çın çın ötüyor yüreğimin kökünde şu dünyanın ıssızlığı, Tanrı kimsenin başına vermesin böyle bir yalnızlığı... Üstadın bu şiiri üstüne şiir yazmak haddimize değil ama biz de karaladık bir şeyler. Umarım ruhunuza hitab etmiştir. Vesselam...
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!