Yalnızlığın Kokusu Şiiri - Erol Dal

Yalnızlığımın kokusuna alıştım artık.
Berbat geçen günlerin
Kalmış berbetca kokusuna yani....
Bütün aromaları ile karışık sarhoşluğunda;
Kimbilir....
Bitmemezcesine kustuğumuz
Yalnızlıklar boyunca, sadece bilircesine...
Yalnızlığımın kokusuna alıştım artık.
Korkularımdan arta kalan karanfil kokuları ile yaşıyorum
Nefes aldığımız her anın yaydığı o müthiş koku....
Havanın kokusunu alabiliyorum
Kim demiş, rengi yok diye havanın
Bal gibi var....
Bana göre yeşil, ya sana göre....
Yeşil hava, papatya kokmakta,
Duymuyormusun?
Oysa papatya sarı,
Hâlbuki duyduğum yeşil,
Papatyanın doğmamış hali...
Bunu anlıyormusun.....
Papatyanın açmış halini
Daha da bir seviyorum...
Açmak için verdiği çabaya eklediği kokuyu
İçine çekince gelen polenleri arılardan kıskanıyorum ben.
Derlerki papatya kokmaz...
Bilmezlerki, duymadıkları kokular var orada.
Ben duyuyorum
Papatyayı, kimsenin duymadığı kokusu için seviyorum.
Birde yapraklarını tek tek çekerek
Sevip sevmediğini anlamaya çalışıyorum.
Sevmiyor çıkınca, kokusu berbat
Seviyor derse masum yapraklar;
Bir demet yapıp savuruyorum sonra;
Uyuduğunu bildiğim saatlerde
yıldızlardan demet yapsın diye.
Amacım, yıldızlara papatyaları savurmak
Sonrada,
Kocaman bir papatya dünyasını üzerine yağdırmak
Nereden geldiğini anlamasanda.
24/10/03/Mekan