Yalnızlığın karanlığı

Kış çökmüş tam üstüne kocamış koca şehrin
Korkusuzca yayılan karabasan misali.
Sessiz ve dar sokaklara yağan kar evlerin,
Koca çatılarında oynaşır dev hayali.

Herkes çekilmiş hanesine sıcak mı sıcak,
Korkusuz, güçsüz, yalnız bir adam var sadece.
Açmış bütün yalnızlıklara dostane kucak,
Onu rahatsız etmiyor sanki soğuk gece.

Yalnız adam oturmuş sahipsiz bir köşeye,
Çekiyor parasızlık derdinin acısını
Her geçen bakıyor parçalanmış elbiseye,
Fareler hep kemirmiş diktiği yamasını.

Yiyecek bir parça ekmeği var o da taştan,
İçecek bir damla suyu yok ki Hak vermezse.
Bıkmış ve de tükenmiş çulsuz, sefil hayattan,
Ne yapsındı ki geceler de onu sevmezse.

Yıllar böyle acılarla dolu, geçti gitti.
Simsiyah sakallara yorgun ak düşüverdi.
Açlık yüzünden günü geldi kendini yitti
Ama her seferinde de yaşamayı bildi.

Doğan güneş de bakmaz oldu artık yüzüne,
Parası yok ki zavallı yoksul ihtiyarın.
Çulsuz diye kimse güvenmez olmuş sözüne,
Tüm töhmeti fakirlikti bu koca çınarın.

Rüzigâr zindan olmuştu, bakmaz artık ona,
Denize sarılsındı, belki o kabul ederdi.
Acılarla yoğurduğu bu güç hayatına,
Belki o aldırmaz da bir perde çekerdi.

Bu düşünceyle yürüdü o hırçın sulara
Alemin kermü-serdin unutmak maksadıyla,
Son kez korkarak baktı uzayan bulutlara,
Vereceği büyük kararın heyecanıyla.

Birinin teknesine atıldı da açıldı,
Deniz onu sevmişti, hep en derine çekti.
İhtiyarın gücü buncaydı, bundan da yıldı,
Durup biraz o masmavi denizi seyretti.

Kalktı ayağa bitirmek için her bir şeyi
Mamafih yıkık gönlü vehimle dolu idi.
Özlemez miydi o küskün güneşi görmeyi,
Her şüpheye rağmen kendini bırakıverdi.

Bir koca dalga onu alıp yutmaya yetti,
Deniz içine doğru başladı hep çekmeye
İhtiyar mecalsiz vücudunun gücü bitti,
Başladı yaşananlar göz önünden geçmeye.

Ne yapsındı ki artık üzülüp yaşayarak,
Geçirdiği uzun, zavallı, sefil hayatı.
Geceleri hep daim tutmaya çalışarak,
Yaptığı güneşten alabildiğine kaçmaktı.

Çünkü sabah çok insan olurdu dışarıda
Biveçh bir utangaçlık kaplardı hep düşünü.
Geceler vardı sadece onun hayatında,
Tek yaptığı düşünmekti altından köşkünü.

İmdi, bak da gör, Hak kulu ne kadar uzakta,
Yoldaşlık ettiği kimsesiz boş sokaklardan.
Zavallı ihtiyar derya yarıldı sanmakta,
Yarıldı da yol açıldı sanki uzaklardan.